Verborgen leed
Het is de tijd van de grote overgang naar een andere samenleving, naar een wereld van gelijkwaardigheid en volwaardigheid. Door de grote instroom van licht en de maansverduistering van afgelopen week komt er veel uit het donker naar boven. Wat al die tijd in de schaduw kon leven, zich kon verbergen komt steeds meer in het licht te staan. Het wordt transparanter en duidelijker; je kunt er niet meer omheen. Het wil en moet gezien worden. Je innerlijk, je liefde, kwaliteiten, zielsmissie én ook de omstandigheden en situaties die het daglicht niet kunnen en willen verdragen.
Uitreiking
Een tijd geleden kreeg ik in een toevallige ontmoeting via derden te horen over alcoholproblemen en lichamelijke mishandeling bij mensen die we kennen. Het was schrikken, dit had ik niet verwacht en toch vielen er ineens puzzelstukjes op z’n plek. Haar vermijdende gedrag, zijn stugge en afstandelijke houding. De donkere, wantrouwende blik in zijn ogen die waarschuwde; kom niet dichterbij. Ik had het waargenomen, maar het contact bood geen ruimte tot opening.
Een paar maanden geleden zag ik haar lopen in de verte, alleen. Vanuit een innerlijk impuls wilde ik naar haar uitreiken en laat weten; lieve sister ik zie je en ben er voor je. Ik zie je eenzaamheid en wil je laten weten dat je niet alleen bent. Ik deed het niet, iets hield me tegen.
Het contactmoment was weg en andere dingen vroegen mijn aandacht. Zo en af toe plopte het even op in mijn gedachten en vroeg ik mezelf af; Kan ik hier iets in doen? Moet ik hier iets in doen? Heb ik hier een verantwoordelijkheid in? En wat kan ik dan doen? Er kwam geen duidelijk antwoord.
Macht en onmacht
Een week later zag ik ze samenlopen en werd me duidelijk dat mijn uitreiking nog niet ontvangen kon worden. De macht en onmacht was nog te groot. Dit thema was nog in alle heftigheid bezig en het zaadje van moed nog te klein om stappen te nemen. De aantrekking was nog te sterk waardoor mijn uitreiking meer schade zou aanrichten dan ruimte zou creëren voor keuzes. Mijn bedoeling zou geen doel treffen. Ik voelde onmacht, maar liet de situatie los. Inmiddels heb ik geleerd dat iemand redden niet gaat en ook helpen wordt moeilijk als de ander die innerlijke keuze nog niet gemaakt heeft. Toch bleef het aandacht vragen en bracht me naar binnen. Wat raakte me zo, naast het feit dat een sister mishandelt werd door haar partner?
Ineens zag ik mijn innerlijke vrouw en mijn innerlijke man en schrok. Hoe lang had mijn innerlijke man, mijn innerlijke vrouw ‘mishandeld’? Door haar onvoldoende ruimte te geven, door haar steeds te bekritiseren, door haar op te jagen en ook klein te houden. Mijn hoofd is heel sterk, want dat had mijn innerlijke man geleerd in deze maatschappij. Om te kunnen overleven moet je kennis verzamelen, want kennis is macht. Moet je presteren, moet je continue ‘aan staan’, moet je maar doorgaan, moet je meer… moet je… anders heb je geen bestaansrecht.
Is dat niet wat in de huidige maatschappij nog steeds geldt? En waarom we terechtgekomen zijn in de situatie waar we nu in zitten? Waar de vrouwelijke waarden als verbinden, samen, elkaar zien en horen, empathie etc. nog niet echt op waarde geschat worden, maar zo waardevol en belangrijk zijn om het evenwicht te herstellen en behouden.
Zo binnen Zo buiten
Het is niet ver van je bed, het is heel dichtbij, zelfs in je eigen binnenwereld. Maar wat is het gemakkelijk om het bij een ander te zien. Mijn gevoelens zijn dubbel; onmacht om wat er gebeurt tussen dit stel en dankbaarheid omdat ik dit in mijn binnenwereld mocht ontdekken. Ik stel me verder open voor de onmacht en voel dat het oude onmacht is van vroeger, waar ik als klein meisje en jonge vrouw geen ruimte voelde om mezelf te ontplooien.
Van onmacht naar kracht
De onmacht verandert in kracht omdat ik het nu zie en iets kan doen. Ik kan mijn innerlijke vrouw in het licht zetten en met compassie kijken naar mijn innerlijke man die zich zo aangepast heeft aan de eisen van de buitenwereld. Dit alles heeft gedaan vanuit strijd om te kunnen overleven omdat het al generaties lang zo gebeurt. Mijn innerlijke vrouw voelt zich gezien en durft voorzichtig open te gaan en al een beetje te gaan stralen. Mijn innerlijke man komt tot rust. Hè, hè, eindelijk is het gezien.
Wat ik nu kan doen heb ik gedaan. Waar ik zelf verantwoordelijk voor ben heb ik aangekeken en omarmt zonder mezelf opnieuw te veroordelen. Het was een lange en intense reis, maar zo de moeite waard. Wat een gevoel van innerlijke vrijheid. Een startpunt, een nieuw begin.
Ik zie haar weer lopen, alleen en teruggetrokken. Mijn onmacht is weg. Nog steeds wil ik naar haar uitreiken, maar weet dat ik nu alleen maar vanuit mijn energie kan zeggen; je wordt gezien. Met compassie kan ik kijken naar de weg die ze te gaan heeft. Pittig, zwaar en eenzaam, maar ik weet dat op een dag het zaadje van moed sterk genoeg zal zijn om te gaan. Om te kiezen voor liefde en haar eigen (ziele)pad. Dat de stem van Liefde harder zal roepen dan de stem van angst. En ze tot het besef komt dat ze het waard is om met liefde en respect behandeld te worden. Weet lieve sister, je wordt gezien en als de tijd rijp is zullen er sisters voor je zijn om je een hand te reiken en bij te staan.
Maakt dit een verlangen in je wakker? Kijk dan voor de driedaagse intimiteit en seksualiteit op breathfulness.nl/vrouwenkracht