Niet meer langer (delen van) jezelf afwijzen; het is nu tijd om: Loyaal te zijn aan jezelf!
Op weg naar ware volwassenheid komt onvermijdelijk het thema loyaliteit langs. Vroeg of laat kom je een keer in een loyaliteitsconflict terecht. Klopt het, op een onverwacht moment, stevig aan je deur en kun je niet meer om de vraag heen: Ben ik loyaal aan mezelf of ben ik loyaal aan de ander (systeem)?
Een aankomende operatie van mijn moeder was voor mij de aanleiding. Na vele jaren bezig geweest te zijn met de moederwond, met mijn eigen plek innemen, dacht ik dat ik thema wel ‘onder de knie’ had. Tot mijn moeder vertelde dat ze de knoop doorgehakt had om een volgende oogoperatie te ondergaan. Nadat ze de beslissing had genomen voelde ze rust, maar in de nacht kwamen angsten, zweetaanvallen en spanning in alle heftigheid naar boven. En kwam ze met de vraag of ik haar wilde begeleiden met ademsessies. Dit was niet de eerste keer en voorgaande keren was ik er na een aantal sessies mee gestopt, omdat het niet meer klopte. Na een aarzeling dacht ik Dit kan ik wel voor haar doen. Ergens voelde ik wel een onrust in mezelf, maar besteedde er niet veel aandacht aan en begon aan de sessies.
Patronen zien
Tijdens de ademsessie ervoer ik respect voor haar moed om de operatie toch aan te gaan. Ook zag ik patronen van mijn moeder voorbijkomen, die ik bij mijn oma herkende en ook herkende in mijn leven. Sterk zijn, schouders eronder, doorgaan en geen of onvoldoende ruimte geven aan je eigen verlangens, emoties, behoeften of signalen van je lichaam. Ik kon er nu met zachtheid naar kijken en de ademsessie rustig begeleiden.
Toch voelde ik ook boosheid opkomen in mezelf, kon het er op dat moment laten zijn, al gaf het ook spanning. Het bleef sudderen en er ontstond een lichte hoofdpijn. We zaten daarna nog even wat na te praten en de hoofdpijn werd erger. Nadat ze weg was had ik enorme hoofdpijn en wilde eigenlijk niets meer doen, alleen maar gaan liggen. Er werd duidelijk iets in me getriggerd en ik ging zitten om te voelen wat er precies gebeurde.
Er kwam een enorme woede naar boven dat ik er zo klaar mee ben om mee te gaan in en met de ander, als het voor mij niet klopt. Ik zag ineens de puber in mij die er helemaal klaar mee was en NEE wilde zeggen, maar niet kon. Die haar grenzen niet duidelijk aan durfde geven. Mijn jongere ik had helemaal geen zin in hun problemen en wilde weg om haar eigen leven te leiden. Maar ik had haar nodig en kon toen niets anders doen dan de woede inhouden en doorgaan. Mijn woede, van wat ik nu weet dat het mijn creatiekracht is, bevriezen en me aanpassen. Net als mijn moeder en ook mijn oma hadden gedaan. Met alle gevolgen van dien.
Toelaten
Ik laat de boosheid door me heen stromen en de hoofdpijn wordt langzaam minder.
Haar geruststellen en helpen, ach, die ene sessie in de week, dat kan ik wel voor mijn moeder doen, dacht ik toen nog, maar na een paar sessies kom ik in een loyaliteitsconflict. Iets klopt er niet, maar ik heb nog niet duidelijk wat. Na een nacht onrustig woelen in mijn bed is het me helder. Ik ben weer gaan zorgen voor haar innerlijk kind wat zich angstig en onrustig voelt en heb mijn eigen gevoelens naar de achtergrond verschoven. Een zorgmechanisme wat ik als klein kind al heb ontwikkeld. Ik voelde toen zoveel en heb de conclusie getrokken: ze heeft het al zo zwaar, ik zorg wel voor mezelf én zorg voor haar.
Zittend op de stoel besefte ik: ik kan er op momenten voor haar zijn, maar dit kan ik niet meer en neem het besluit om mijn grens aan te geven. Een lastige keuze, allerlei gedachten flitsen door me heen, toch heb ik dit te doen. NU! Op dat moment komt er een enorme kracht in me vrij, geen boosheid, maar liefde. Zo krachtig, zo rustig, ik voel me gedragen door de stroom van Liefde en kan niet meer anders dan rustig en helder zeggen NEE, dit kun je niet van me vragen. Diep van binnen wetend dat ik dit niet alleen voor mezelf doe, maar een generatiepatroon ontwortel. Hoe lastig de keuze ook is, hoe egoïstisch het ook lijkt.
Loyaliteit
Het kost veel kracht en moed om los te komen van de loyaliteit naar anderen, het familiesysteem en ook het collectieve bewustzijn, want we zijn opgegroeid met de overtuiging Je doet het voor de ander, de ander gaat voor, want eerst aan jezelf denken is egoïstisch. Egoïsme gezien vanuit het oude collectieve bewustzijn dat loyaliteit ziet als trouw zijn aan de ander. Ofwel de ander staat op nummer 1. Deze ongeschreven regels zijn diepgewortelde overtuigingen geworden, zodat je ze niet eens meer in twijfel trekt. En ook de ander het veroordeelt en egoïstisch vindt om jezelf op nummer 1 te zetten.
Tegen die ongeschreven regels ingaan roept van alles op, zoals weerstand, onrust, angst, schuld, schaamte en spanning, wat het tot een bijna onmogelijke taak maakt. Om trouw te kunnen zijn en blijven aan mezelf heb ik deze gevoelens te nemen. Heb ik de keuze te maken om niet langer (delen van) mezelf af te wijzen. Het is een intens én helend proces: loyaal worden en zijn aan mezelf! De volgende belangrijke stap naar innerlijke vrijheid en leven vanuit mijn ware volwassenheid.
Je eigen gevoelens en behoeften afwijzen is een patroon wat collectief al generaties lang gebeurt en doorgegeven wordt van generatie op generatie. Het blijft aan de deur kloppen en zich herhalen tot er iemand wakker wordt en bereid is het om het patroon te doorzien en te doorbreken, zodat er ruimte komt om je eigen rechtmatige plek in te nemen.
Innerlijk kind
Zolang ik voor het innerlijk kind van mijn moeder zorg, sta ik niet op mijn eigen plek van moeder voor mijn kinderen en sta ik niet in volheid naast mijn partner in de relatie. Door al het innerlijk werk van de afgelopen jaren begon het meteen te ‘schuren’ toen ik wegging van mijn rechtmatige plek en was de boosheid een signaal dat ik over mijn grenzen ging en liet gaan. Ook merkte ik wat afstand in de relatie met mijn zoons. Zonder dat zij wisten van de ademsessies en beiden in het buitenland waren, kreeg ik, nadat ik NEE gezegd had, de volgende dag een berichtje dat ze ons wilden verrassen, omdat ze van ons houden.
Door mijn eigen plek weer in te nemen begon de liefde weer te stromen. Ook al lijkt het, of is het, voor mijn moeder moeilijk dat ik haar niet op deze manier begeleid in dit proces, weet ik dat ik haar help op een andere manier. En laat ik los of ze dit nu zo kan zien. Ik geef haar hiermee een kans om haar eigen stuk zelf te dragen in plaats van dat ik het ‘van haar wegneem’ door het voor haar te dragen. Ik ben trouw aan mezelf en laat de verantwoordelijkheid van de ander bij de ander. Zo kan ik er zijn op de manier die recht doet aan de liefde die ik voor mijn moeder voel, en niet meer meegaan in de vorm hoe zij de zorg en liefde verwacht.
Loyaal (trouw) zijn aan jezelf is bevrijdend door jezelf te omarmen in plaats van af te wijzen. Dit gun ik iedereen! En… het is nog steeds zo: verander de wereld en begin bij jezelf!
Maakt dit een verlangen in je wakker? Kijk dan voor de Breathful Woman Retreat op breathfulness.nl/retreat/breathful-woman