Dienstbaar

Een oprecht verlangen om dienstbaar te zijn is prachtig. Dienstbaar zijn houdt in dat je iets wilt betekenen voor een ander, voor de maatschappij, voor de aarde of dienstbaar zijn aan de Bron. Bij dienstbaarheid gaat het niet om je eigen doel te realiseren of er zelf beter van te worden. Het gaat om het welbevinden, het welzijn van de ander.

Dienstbaar zijn betekent absoluut niet dat je minder of ondergeschikt bent aan de ander. De behoefte om dienstbaar te zijn komt van binnenuit en je bent er niet mee bezig om er iets voor terug te krijgen. Je wilt dit gewoon doen voor de ander of delen met de ander, onvoorwaardelijk. De uitwisseling kan een gevoel van dankbaarheid of voldoening zijn.

Als je in staat bent om dienstbaar te zijn, een dienend leider te zijn, kun je iets moois brengen en veel positieve invloed uitoefenen.
Ben je een oude ziel of ben je hooggevoelig dan staat dienstbaarheid waarschijnlijk hoog op je lijstje. Dan ben je hier mede op aarde om dienstbaar te zijn en anderen te helpen. En ben je in het bezit van een aantal kwaliteiten als zorgzaamheid, empathie, oog hebben voor de ander, begrijpend, groot rechtsvaardigheidsgevoel en verantwoordelijkheidsgevoel, die jezelf waarschijnlijk heel gewoon vindt.

Grenzen

Maar zijn er ook grenzen aan dienstbaarheid? De valkuil om te pleasen ligt dichtbij, want kun je altijd dienstbaar zijn of kun je té dienstbaar zijn?

Ook voor mij is dienstbaar zijn een belangrijke waarde in mijn leven. Toch heb ik ervaren dat er genoeg momenten zijn dat ik niet dienstbaar kon zijn, omdat ik op dat moment moe was of me niet lekker voelde. Dan heb ik even niets te geven of te delen. Inmiddels kan ik ook onderscheiden wanneer ik iets doe vanuit verplichting of schuldgevoel en ook dan kan ik niet echt dienstbaar zijn. Dan stap ik in de valkuil van pleasen en wordt wat ik geef of doe voorwaardelijk, wat me altijd energie kost.

Door te pleasen ben je bereid om datgene wat je zelf wilt of vindt opzij te zetten, wat in eerste instantie dienstbaar lijkt, maar er zit een addertje onder het gras. Het jezelf wegcijferen of opofferen eist vroeg of laat zijn tol. In de relatie met ander, maar vooral ook in de relatie met jezelf. Het kost veel energie en maakt je afhankelijk omdat je er iets voor terug wilt krijgen, hulp of waardering. Dit creëert bewust of onbewust, verdriet, boosheid en schuldgevoel. De energie van je boosheid en schuldgevoel, je teleurstelling, omdat verwachtingen niet uitkomen zoekt zijn uitweg, naar buiten of naar binnen. Het kan je op termijn hard of verbitterd maken of het kan je depressief of ziek maken.

Lief zijn voor jezelf

Als je dienstbaar wilt zijn, maar je moe, schuldig, verplicht voelt of boos bent, dan help je niet echt. Dan breng je deze zware energie in die relatie, en daar heeft niemand profijt van. Deze gevoelens vragen steeds opnieuw om je grenzen te bekijken en te voelen wat jij onvoorwaardelijk kunt geven. Waar je oprecht Ja tegen kunt zeggen. Dat is liefde voor jezelf en is de moeite waard om aan anderen te laten zien, ervan te leren en door te geven. Als je je eigen grenzen en behoeften respecteert, zullen anderen die gaan herkennen en zullen zij jouw grenzen en behoeften ook respecteren. Het nodigt de ander ook uit om hun grenzen te bekijken.

Wat ik hierdoor geleerd heb; wees lief voor jezelf en bewaak je energie. Geef niet teveel van jezelf als je het op dat moment niet kunt. Doe geen dingen uit schuldgevoel of verplichting en durf ook iemand teleur te stellen als het je echt niet past. Je bent niet egoïstisch door goed voor jezelf te zorgen.

Door vallen en opstaan hou ik nu genoeg van mezelf om ook Nee te zeggen als anderen mijn tijd en energie op een verkeerde manier opeisen. Ik herken de pleaser nu en als ze zich laat zien geeft ze me het signaal om even een stapje terug te doen en tijd voor mezelf te nemen.

Echte dienstbaarheid is onvoorwaardelijk en goud waard! 😊