Veilig en beschermd.
Het verhaal van een jongen van negen jaar. Hij komt bij me omdat hij niet kan slapen. Hij zoekt z’n plekje om te gaan zitten en we gaan er rustig wat over praten. Op mijn vraag wat doe je als je niet kan slapen antwoord hij dat hij dan naar papa en mama gaat en vraagt of hij bij hun in bed mag liggen. Waarop ik vraag of het helpt en hij daar wel kan slapen. Het gaat beter, maar nog niet helemaal. Ik voel me iets fijner en minder alleen. Maar zegt hij dan ook heel wijs ik begrijp wel dat ze grenzen moeten stellen en ook nee moeten zeggen.
Ik zie zijn bijna volwassen wijsheid, maar ook een kind dat bang is om te gaan slapen en stel de vraag wat doe je als papa en mama nee zeggen en je toch in je eigen bed moet slapen? Dan ga ik bidden tot God zegt hij. Ik weet dat hij regelmatig mee gaat naar de kerk en vraag benieuwd wat hij dan aan God vraagt. Of hij me wil beschermen en dat ik veilig ben terwijl ik slaap. Wat mooi denk ik, dat je op deze leeftijd daar zelf al zo bewust om kan vragen.
Openheid
Ik ben blij met zijn openheid en vraag wat voel je dan als je met God praat, wordt je er rustig van of blij? Nee zegt hij, ik voel niets en kan daarna ook niet meten slapen. Ik uit de gedachte die in me opkomt en vraag geloof je dat God naar jou luistert en je beschermt? Nee zegt hij resoluut want ik verdien het niet omdat ik stoute dingen doe. Dan voel ik een knoop in mijn maag komen, oh wat herken ik dit en hier heb ik zelf zolang mee geworsteld. Diep van binnen wetend dat er meer is tussen hemel en aarde. Dat er ‘iets’ is, een hogere oneindige kracht, maar waar iedereen een andere mening en zienswijze over heeft. Ieder denkt dat hij/zij het op de juiste wijze interpreteert, waardoor de ander het niet goed doet.
Veilig en beschermd
Zijn antwoord raakt me en vraag waarom denk je dat God jou niet zou willen beschermen? Nou zegt hij, ik vloek weleens, ben soms boos en zeg lelijke dingen, geef soms een hele grote mond en ben niet altijd lief tegen iedereen, dus daarom verdien ik het niet. Oh, wat zou ik graag mijn verhaal met hem willen delen, vertellen over mijn lange zoektocht, mijn worsteling vroeger met het geloof in een God in de hemel die je altijd in de gaten houdt en je beloont of straft. Dat ik als kind vroeger zoveel niet begreep en ergens diep vanbinnen voelde dat het voor mij niet klopte, maar dat de ‘grote mensen’ het wel beter zouden weten.
Voor mij was God liefde, maar ik zag zoveel mensen, die met ‘God bezig waren’, dingen doen die voor mij niets te maken hadden met liefde. Ik had zoveel vragen, maar als eigenwijze snotneus moest ik me niet bezighouden met deze dingen en heb geleerd dat het maar beter was om hier geen moeilijke vragen over te stellen. Wie was ik tenslotte?
Op zoek gegaan
Langzaamaan raakt ik dit diepe weten kwijt en ging de geloofsovertuigingen voor waar aannemen en herken als geen ander de overtuiging: ik verdien het niet. Op een bepaald moment heb ik er afstand van genomen en ben op zoek gegaan. Inmiddels weet en voel ik dat God een ander woord is voor de Bron van liefde, dat we fouten mogen maken, omdat het ervaringen zijn om te leren en te kunnen onderscheiden wat wel of geen ware liefde is.
Dat we altijd veilig en beschermd zijn, ook op die momenten dat we het niet kunnen voelen en vergeten zijn omdat we bang, verdrietig, boos, eenzaam, wanhopig zijn of pijn en weerstand voelen. Dat we er niet om hoeven te vragen, heel erg ons best moeten doen en perfect moeten zijn, maar dat we ons alleen maar hoeven te herinneren dat deze liefde er altijd is. Wat wil ik hem graag vertellen dat hij altijd veilig is, ook als hij een keer boos is geweest, omdat dit nu eenmaal hoort bij het mens-zijn op aarde.
Liefde
We gaan verder met het gesprekje en ik vertel hem over de ziel, dat hij een ‘stukje God’ is en de liefde van binnen zit. Dat hij sinds zijn geboorte ook een soort beschermer bij zich heeft, ik noem het zijn beschermengel. Hij kijk me met grote ogen aan en zegt dit wist ik niet, dit heb ik nog nooit gehoord. Heb jij een beschermengel? Ja zeg ik. En heb ik die dan ook? vraagt hij vol ongeloof en verbazing. Kun je die dan zien? Meestal niet zeg ik, maar je kunt hem soms wel voelen.
Zijn interesse is gewekt. Heeft iedereen een beschermengel en waarom heb je die dan? Ik leg uit dat omdat we, als we geboren worden, vergeten dat de liefde van binnen zit en daardoor altijd veilig en beschermd zijn. Je beschermengel zorgt ervoor dat je dit op een bepaald moment in je leven weer kunt herinneren en zorgt ook voor je op de momenten dat jij het vergeten bent.
Raar
Hij wordt stil, ik zie dat er veel gedachten door zijn hoofdje gaan en na een poosje zegt hij een beetje teleurgesteld veel mensen weten dit niet hè, want ik wist het ook niet en als ik dit tegen mijn familie of vrienden vertel vinden ze me raar en geloven ze me niet. Ik heb met hem te doen en voel zijn tweestrijd, enerzijds is hij blij omdat hij nu weet dat hij een beschermengel heeft en anderzijds toch weer alleen en wat eenzaam omdat hij het niet kan delen met mensen die belangrijk voor hem zijn.
Ik zeg je hoeft het nog niet meteen te delen met anderen, hij is jouw speciale vriend en ga hem eerst maar beter leren kennen. Je mag er eerst zelf aan wennen dat hij er altijd voor je is, wat je ook hebt gedaan of hoe je je ook voelt’ Nog een beetje onwennig, maar ook opgelucht kijkt hij me aan en vraagt of ik dit ook aan papa wil vertellen die op hem zit te wachten in de hal. Hij was blij met het fijne gesprekje, geeft nog ‘high-five’ en zwaaiend gaat hij weg.
Liefde, aandacht en waardering
We hebben allemaal behoefte aan veiligheid, liefde, aandacht en waardering. Door geboorte omstandigheden en invloeden tijdens je eerste levensjaren vergeet je dat dit al in jezelf zit. Raak je verwijderd van je kern en de liefde in jezelf en ga je je aandacht naar buiten richten. Ga je je buiten jezelf zoeken. Maar wat je ook doet, wat je ook hebt, hoeveel mensen je ook om je heen hebt uiteindelijk is het toch niet genoeg. Voel je eenzaamheid, leegte, moeheid. Dat is het moment dat je ziel je roept: zoek niet meer buiten je, maar kom naar binnen…